Historia Domowego Kościoła w Kanadzie

Barbara i Kazimierz Nega:
W tej historii chodzi nam o to, aby dostrzec działanie Pana Boga w czasie tych 20 lat, i zobaczyć jak ta historia za Jego pomocą się tworzyła.

Początki: lata 1990-2000
Małgorzata i Tomasz Olszewscy:
W początkach w każdy weekend chcieliśmy wyjeżdżać razem. Żyliśmy Bogiem, żyliśmy Słowem Bożym. Dla nas wspólnota była naszą rodziną, to był nasz Kościół, to było coś pięknego, coś oryginalnego. Czuliśmy się między tymi ludźmi tak jak w rodzinie.

Światło Ducha Świętego, które zapalił ks. Franciszek Blachnicki w 1973 r., zakładając w Polsce Domowy Kościół, dotarło wraz z rodzinami do Kanady pod koniec lat 80-tych.

Impulsem do gromadzenia się w kręgach Domowego Kościoła rodzin w Kanadzie była tęsknota za bliższym przeżywaniem Boga w rodzinie oraz tęsknota za wspólnotą rodzin zakorzenionych w Chrystusie i w Kościele.

Powstawaniu kręgów w Kanadzie towarzyszyła świadomość, że nie tworzy się niczego od nowa, lecz że zakładane kręgi są częścią wielkiej wspólnoty wywodzącej się z Ruchu Światło-Życie oraz wspólnoty małżeńskiej Equipes Notre-Dame. Od początku czerpaliśmy siły z tego samego Ducha, wprowadzając Światło Chrystusa w nasze życie.

Rok 1990 był najbardziej znaczącym okresem w tworzeniu się wspólnoty DK w Kanadzie.

Ula i Marek Król:
Patrząc na sposób powstawania kręgów DK w Kanadzie, można powiedzieć, że prawdziwie było to dzieło Ducha Świętego. W różnym czasie i w różnych miejscach zapalały się płomyki, które potem złączyły się w jeden ogień, a ten z kolei został przeniesiony do tych parafii, gdzie DK jeszcze nie było. Tak więc entuzjazm i wysiłek poszczególnych osób, które potrafiły wsłuchać się w głos Ducha Świętego sprawił, że powstały kręgi w wielu polskich parafiach w Kanadzie, a nawet w USA w Chicago.

Pod koniec 1989 roku ks. Zbigniew Olbryś z Polskiej misji w Scarborough zachęca Tomka Olszewskiego do założenia w parafii kręgu Domowego Kościoła. Tomek od wielu lat angażuje się w życie polskiej wspólnoty, organizując między innymi spotkania modlitewne grupy młodzieżowej, a po ślubie w 1989 r. zwraca się do ks. Olbrysia o pomoc w założeniu wspólnoty dla małżeństw.

W marcu 1990 roku Tomek wyjeżdża do Polski i z jego rodzinnej parafii św. Wojciecha w Częstochowie, od ks. Andrzeja przywozi podstawowe materiały o Domowym Kościele: „Spotkania w kręgu”, „Pierwszy rok pracy”, i „Rola kapłana”.

Również w marcu 1990 r. przyjeżdżają do Toronto inne rodziny, które były we wspólnocie DK w Polsce: Barbara i Kazimierz (Grzegorz) Nega oraz Jadwiga i Mieczysław Rokiccy.
Negowie już w dniu swojego ślubu zostali zaproszeni do Domowego Kościoła i do momentu wyjazdu z Polski przez pięć lat aktywnie uczestniczyli w życiu DK.

Basia Nega:
Jako małżeństwo wzrastaliśmy we wspólnocie Domowego Kościoła w Polsce i poprzez emigrację do Kanady zostaliśmy oderwani od wszystkiego, czym żyliśmy w Polsce. Będąc w Kanadzie dostrzegliśmy wielką potrzebę trwania we wspólnocie Kościoła i ruchu DK.

Rokiccy też dobrze znają DK z Polski. W służbę DK byli zaangażowani od 1983 r. zakładając w Słupsku pierwszy krąg rodzin. Szczególnie związani są z Krucjatą Wyzwolenia Człowieka. Teraz szukają dalszej drogi dla swojego małżeństwa w ruchu rodzin w Kanadzie.

Barbara i Kazimierz Nega w parafii Św. Kazimierza w Toronto spotykają Jadwigę i Mieczysława Rokickich. Podczas kolejnego spotkania planują gromadzenie materiałów i szukanie księdza w celu założenia wspólnoty. Wkrótce spotykają się z ks. Tadeuszem Nowakiem i rozmawiają o możliwości założenia kręgu. Ks. Nowak zapoznaje się z materiałami o DK i zachęca do poszukiwania rodzin chętnych do założenia kręgu. W lipcu 1990 r. Basia Nega wyjeżdża do Polski i z myślą o założeniu kręgu w Kanadzie wraca w sierpniu z materiałami do pracy w Domowym Kościele.

W tym samym czasie Małgorzata i Tomasz Olszewscy zapraszają do założenia wspólnoty kilka małżeństw ze Scarborough, które poznali w większości na spotkaniach grupy modlitewnej. Olszewscy proszą ks. Tadeusza Walczyka, którego znają z modlitewnych spotkań, o opiekę duchową nad kręgiem tworzącym się w Scarborough. Krąg ten tworzą: Magorzata i Tomasz Olszewscy, Beata i Wiesław Wardzińscy, Danuta i Jerzy Dechnik oraz Ewa i Mariusz Michalscy. Wraz z ks. Olbrysiem rozpoczynają przygotowania do spotkania kręgu.

We wrześniu 1990 r. w domu Małgorzaty i Tomasza Olszewskich, w obecności ks. Tadeusza Walczyka ze Scarborough odbywa się pierwsze w Kanadzie spotkanie kręgu rodzin, którego przebieg jest oparty na materiałach DK. Dla wszystkich jest to nowe doświadczenie.

Tomek Olszewski:
Nie wiemy. co robimy, ale trzymamy się tego co mamy w podręczniku na I rok pracy, tak jak tam jest napisane. Czytam: „światło Chrystusa” - i zapalamy świece. Czytam: „Chwała Panu”- i mówimy: „Bogu niech będą dzięki”. Czytam i sam słucham, sam się uczę jak to wszystko wygląda. Omawiamy, co będziemy dalej robić i kończymy słowami Magnificat

Po drugim spotkaniu u Danuty i Jerzego Dechników Wiesław Wardziński spotyka w kościele w Scarborough Jadwigę Rokicką i zaprasza do przyjścia na następne spotkanie kręgu.

Jadwiga Rokicka:
Gdy Wiesiu usłyszał, że szukamy Domowego Kościoła, to bardzo się ucieszył; powiedział, że oni się spotykają, że mają materiały DK, ale nie wiedzą jak z nich korzystać. Więc my zdecydowaliśmy się przychodzić na krąg w Scarborough.

Na trzecie spotkanie kręgu w domu Beaty i Wiesława Wardzińskich pierwszy raz przychodzą Jadwiga i Mieczysław Rokiccy. Mając doświadczenie uzyskane w Domowym Kościele w Polsce, Rokiccy przejmują rolę animatorów w kręgu, którego spotkania od teraz nabierają nowego blasku. Dzielą się też radością ze spotkań kręgu w Scarborough z Negami.

Na kolejne spotkanie, które jest u Rokickich przychodzi Kazimierz Nega; na tym spotkaniu wspólnie decydują się na zorganizowanie pierwszych rekolekcji DK w Kanadzie. Małgorzata Olszewska znajduje domek letniskowy na Wasaga Beach i tam właśnie w grudniu 1990 r. odbywają się pierwsze, pięciodniowe rekolekcje DK w Kanadzie. Barbara i Kazimierz Nega wraz z Rokickimi zostają animatorami na rekolekcjach.

J. M. Rokiccy:
Autentycznie było widać jak Duch Święty to prowadził. To było niesamowite. Do przygotowania na rekolekcje angażowała się cała nasza rodzina, dzwoniliśmy często do Polski o pomoc, mieliśmy też duże poparcie od księży ze Scarborough, chętnie nam pomagali.

W rekolekcjach uczestniczą rodziny z kręgu w Scarborough oraz Basia i Kazimierz Nega, Mariusz Mazur i księża Chrystusowcy ze Scarborough: ks. Jan Rudzewicz oraz ks. Stanisław Kowalski.

Danuta i Jerzy Dechnik:
Wszyscy bardzo głęboko przeżyliśmy te rekolekcje i nawet otrzymaliśmy namacalne dary od Pana Boga, nawet uzdrowienia. Były to szczególne rekolekcje. Złączyły nas one bardzo i wszyscy odczuliśmy, że Pan Bóg bardzo nas potrzebował. Wróciliśmy odrodzeni duchowo i wiedzieliśmy, jaką dalej iść drogą.

Po rekolekcjach krąg w Scarborough kontynuuje spotkania, a Negowie szukają w Toronto rodzin do drugiego kręgu. Ogień Ducha Świętego zapala serca kolejnych rodzin i osób zataczając coraz szerszy krąg.

W lipcu 1991 r. nad Georgan Bay odbywają się kolejne rekolekcje, na które oprócz uczestników pierwszych rekolekcji przyjeżdżają nowe rodziny ze Scarborough i Toronto: Mira i Jerzy Gnutek, Bożena i Jan Mielczarski, Ewa i Mariusz Michalscy. Po tych rekolekcjach do pierwszego kręgu w Scarborough dołączają na krótko Barbara i Mariusz Mazur, a we wrześniu w Toronto zawiązuje się drugi krąg, którego animatorami zostają Basia i Kazimierz Nega.

W grudniu 1991 r. odbywają się w Haliburton kolejne rekolekcje Domowego Kościoła. Po tych rekolekcjach w obecności ks. Jana Rudzewicza zapada decyzja odnośnie sposobu funkcjonowania kręgów rodzin jako wspólnoty, a nie odrębnych kręgów. W ten sposób wytwarzają sie warunki do dalszego rozwoju naszej wspólnoty.

Nowy proboszcz parafii w Scarborough, ks. Stanisław Kuczaik, zaczyna angażować się w grupy rodzin i uczestniczy w spotkaniach kręgów. Po powstaniu drugiego kręgu daje pozwolenie wikariuszowi ze swojej parafii, ks. Eugeniuszowi Bolda na przejęcie opieki nad istniejącymi kręgami. Ks. Bolda prowadzi spotkania animatorskie, stając się pierwszym opiekunem kręgów DK w Kanadzie.
Po kolejnych rekolekcjach śp. ks. Teofil Szendzielarz z parafii Św. Maksymiliana Kolbe w Mississauga przejmuje opiekę nad drugim kręgiem i aktywnie włącza się w życie wspólnoty rodzin, przyczyniając się do powstania po dwóch latach następnego kręgu w Mississauga.

W 1992 r. następuje prezentacja ruchu DK w Kitchener. Kilka rodzin, między innymi Ewa i Jerzy Kubiccy, Iza i Krzysztof Monkiewicz, Bożena i Juliusz Jańczuk, Renata i Wiesław Karscy zainteresowało się Oazą Rodzin i wyjeżdża na grudniowe rekolekcje. Na początku 1993 r. powstaje pierwszy krąg w Kitchener. Opieką duchową nowy krąg otaczają księża z parafii Sacreat Heart. Chęć życia Bogiem i pogłębiania życia duchowego oraz pragnienie wspólnoty budzi nowy zapał i zaangażowanie rodzin.

M. Olszewska:
Wtedy wszystko było inaczej. Wszystko, co trzeba było robić, rozdzielaliśmy między sobą: Negowie prowadzili całość, Dechnikowie byli odpowiedzialni za muzykę, Tomek za kuchnię.

B. Nega:
Był okres w naszym życiu, że wszystkie cztery niedziele w miesiącu mieliśmy zajęte spotkaniami. Nasz krąg, Kitchener, Mississauga, ale Bóg obsypywał nas łaskami i darami potrzebnymi dla naszej rodziny i wspólnoty.

W 1993 r. Basia Nega wyjeżdża do Polski i przywozi ponad 100 kg materiałów DK - materiały formacyjne, pomocnicze, podręczniki oazy I-go stopnia, podręczniki ORAR, brewiarze, śpiewniki. Rozpoczynają się przygotowania do kolejnych rekolekcji i dalszej ewangelizacji.

Ważnym momentem dla Domowego Kościoła był przyjazd do parafii Polskiej w Chatham śp. ks. Adama Barcza. Ks. Adam trafia na dobry grunt, ponieważ właśnie w Chatham mieszkają Urszula i Marek Król, którzy w 1988 r. przyjeżdżają do Kanady, przywożąc ze sobą doświadczenie przeżytych oaz w Ruchu Światło-Życie w Polsce. W 1991 r. grupa kilku małżeństw : Marta i Irek Dzięcioł, Kinga i Jacek Marszałek, Ania i Artur Żułtowscy oraz Urszula i Marek Król zaczynają spotykać się w Chatham, ale nie mając opieki duchowej, dołączają do założonej przez ks. Adama Barcza grupy biblijnej.

U. M. Król:
Ponieważ trudno nam było zdobyć jakiekolwiek materiały, na których moglibyśmy się oprzeć, korzystaliśmy z tego, co było dostępne: cztery prawa życia duchowego, materiały z Odnowy w Duchu Świętym. Spotykaliśmy się na modlitwie, dzieleniu się, prowadziliśmy ewangelizację w parafii.

W czasie przygotowań do Światowego Dnia Młodzieży w Denver w 1993 r. Tomek Olszewski spotyka ks. Adama Barcza. Szybko znajdują wspólny temat do rozmów, którym jest rozwój Domowego Kościoła. Wtedy też ks. Barcz zgadza się na propozycję zorganizowania w Chatham rekolekcji dla rodzin.

W sierpniu 1993 r. na plebanii u ks. Adama Barcza w Chatham odbywają się kolejne rekolekcje, na które przyjeżdża 16 rodzin, w tym wiele nowych, między innymi: Elżbieta i Maciej Terleccy, Ala i Karol Ryba, Maja i Andrzej Bubień, Joanna i Witold Dębiccy, Basia i Adam Stankiewicz, Teresa i Krzysztof Gołębiowscy. Owocem tych rekolekcji są nowe rodziny włączające się do wspólnot DK.

U. Król:
Atmosfera oazowa była w nas ciągle żywa, więc kiedy w sierpniu 1993 r. do naszej parafii przyjechała grupa rodzin DK, ucieszyliśmy się bardzo. To było to, co pamiętaliśmy z Polski, te same piosenki, taka sama atmosfera. Wiedzieliśmy, że to jest to, czego szukaliśmy od dawna.

We wrześniu 1993 r. w Kanadzie są 4 kręgi: 2 w Scarborough, 1 w Mississauga, 1 w Kitchener. W spotkaniach DK bierze udział 14 małżeństw.

Powstawanie nowych kręgów wiąże się z koniecznością systematycznych spotkań animatorów kręgów. Negowie są parą prowadzącą spotkania, a ks. Adam Barcz staje się ich duchowym doradcą. Ks. Adam coraz bardziej angażuje się w sprawy rodzin Domowego Kościoła. To z jego inicjatywy rozpoczyna się ewangelizacja i prezentacja ruchu DK w wielu następnych parafiach. To właśnie On znajduje nowy ośrodek rekolekcyjny księży michalitów w Melrose pod London, który staje się bardzo szybko centralnym ośrodkiem rekolekcyjnym Domowego Kościoła. Od tamtej pory do dziś jest on już nierozerwalną częścią naszego życia wspólnotowego.

Wraz z rozwojem Domowego Kościoła wzrasta zainteresowanie i zaangażowanie księży. Ks. Adam Barcz stający się motorem duchowym naszej wspólnoty, dostaje dodatkową pomoc i wsparcie od prowincjała księży chrystusowców ks. Tadeusza Winnickiego.

W grudniu 1993 r. odbywają się kolejne rekolekcje, pierwszy raz w Melrose, które prowadzą na zmianę ks. Winnicki i ks. Barcz. Przyjeżdżają na nie nowe rodziny, między innymi z Kitchener: Elżbieta i Stanisław Sokołowscy, Beata i Zenon Olejarczyk, Danuta i Ryszard Wilkoławscy, z Chatham Ula i Marek Król. Po tych rekolekcjach powstają nowe kręgi w Scarborough, Kitchener, Mississauga, oraz - wiosną 1994 r. - pierwszy krąg w Chatham.

W tym czasie na festiwal polonijny w Chatham przyjeżdżają rodziny z Windsor i dowiadują sie od ks. Adama o Domowym Kościele. We wrześniu 1994 r. na rekolekcje DK przyjeżdżają pierwsze dwie rodziny z Windsor: Beata i Jacek Ohl, Maria i Stanisław Bielec. Wkrótce dołączają do nich następne rodziny: Teresa i Zygmunt Baran, Bernadetta i Marian Góral, Dorota i Adam Pawłowicz i powstaje pierwszy krąg w Windsor, którego opiekunem duchowym zostaje ks. Piotr Sanczenko.

W styczniu 1994 r. zostaje wysłany z Kanady pierwszy oficjalny list do Centrali DK w Polsce, podsumowujący pracę kręgów, informujący o rozwoju DK w Kanadzie, przeżytych pięciu rekolekcjach, istnieniu pięciu kręgów, oraz opiece duchowej księży Chrystusowców.

Fragmenty listu do Polski, napisanego przez Barbarę i Kazimierza Nega w styczniu 1994 r.:
Droga siostro Jadwigo i wszyscy odpowiedzialni za Ruch Domowego Kościoła. Myślimy, że jest już najwyższy czas, abyśmy nawiązali kontakt z Siostrą i osobami odpowiedzialnymi za Ruch Domowy Kościół w Polsce. W chwili obecnej mamy 5 kręgów, jesteśmy pod opieką ks. Chrystusowców na Scarborough, do tej pory odbyło się 5 krótkich rekolekcji... Zasady naszej pracy są te same, które proponuje ruch w Polsce. Odbywają się comiesięczne kręgi, organizowane są dni wspólnoty, odbywają się regularnie spotkania animatorów... Zwracamy się z wielką prośbą o wzięcie nas (Ruchu Domowego Kościoła z Kanady) pod swoje skrzydła i otoczenie nas swoją modlitwą, pomocą duchową oraz pomocą w kierowaniu naszym ruchem.

W 1994 roku pojawiła się szanse zaprezentowania Domowego Kościoła na szerszą skalę. Negowie wraz z księdzem Barczem, na zaproszenie ks. Teofila Szyndzielarza, prezentują Ruchu DK na konferencji polskich księży z Ameryki Północnej.

W tym czasie Małgorzata Olszewska nawiązuje kontakt z Pat i Bobem Verhelle, odpowiedzialnymi za Ruch Equipes Notre-Dame w Ameryce. Pat i Bob sponsorują jedną rodzinę z Kanady na wyjazd do Portugalii na światowy zjazd END. Małgorzata i Tomasz Olszewscy reprezentują tam rodziny DK z Kanady. Tam też spotykają się z śp. s. Jadwigą Skudro i śp. ks. Marianem Kaszowskim, ówczesnym moderatorem DK w Polsce.

Kolejnym ważnym momentem w życiu DK jest zawierzenie rodzin DK w Kanadzie opiece Niepokalanej Matce Kościoła. Następuje to 25 marca 1994 r. w parafii w Scarborough.

We wrześniu 1994 r. w Melrose odbyły się rekolekcje ewangelizacyjne, po których zawiązał się drugi krąg w Mississauga. W jego skład weszli: Jola i Ryszard Czagadzbanian, Iwona i Irek Kosińscy, Henia i Edek Mika, Ania i Tomek Rutkowscy, Ela i Maciek Terleccy, Renata i Roman Waleccy. Parą wprowadzającą byli Negowie.

Przez wiele lat małżeństwa te uczestniczyły w spotkaniach wspólnot parafialnych: grupa modlitewna, grupy odrodzeniowe, seminarium odnowy w Duchu Świętym. Jako małżeństwa w Domowym Kościele znalazły formację stosowną dla swojego powołania.

Owocem formacji Domowego Kościoła było uczestnictwo w służbie liturgicznej, prowadzenie kursów przedmałżeńskich, prowadzenie programu „Dobrego Pasterza” dla dzieci, przygotowywanie dzieci do Pierwszej Komunii Świętej, bierzmowania, formacja ministrantów, organizowanie zabaw dla dzieci w wigilię Wszystkich Świętych.

We wrześniu 1994 r. ks. Adam Barcz przejmuje rolę opiekuna DK w Kanadzie, a Basia i Kazimierz Nega oficjalnie przyjmują funkcję pary odpowiedzialnej.

W listopadzie 1994 r. z inicjatywy Maryli i Wacława Romaniewiczów następuje prezentacja Domowego Kościoła w London. Pod koniec roku odbywa się tam pierwsze spotkanie kręgu rodzin. Dzięki pomocy ks. Jana Pochwały, wikariusza z parafii Matki Bożej Częstochowskiej w London coraz więcej osób dołącza do kręgów rodzin. Są wśród nich Beata i Zenek Olejarczyk, Elżbieta i Eugeniusz Truszkowski, Grażyna i Stanisław Rutka, Halina i Andrzej Władymiruk, Iwona i Staszek Gierałt. W tym okresie rekolekcje odbywają się już w cyklu rocznym: rekolekcje ewangelizacyjne we wrześniu, w październiku ORAR II, w grudniu tematyczne.

W kwietniu 1995 r. na spotkanie animatorów po raz pierwszy przychodzi para animatorska z London, włączając tym samym oficjalnie rodziny z London do struktur DK.

W 1995 r. z inicjatywy s. Ewy Bieniek, oraz po obszernym artykule napisanym przez ks. Adama Barcza, opublikowanym w „Nowym Życiu” w Chicago, ewangelizacja przenosi się poza granice Kanady. S. Ewa znajduje w Chicago 18 rodzin zainteresowanych rekolekcjami i Domowym Kościołem. Rodziny z Kanady (Dechnikowie, Olszewscy i Negowie) jadą w maju 1995 r. na rekolekcje ewangelizacyjne dla rodzin z USA do Wisconsin. Po tych rekolekcjach powstają 3 kręgi w Chicago.

Aby utrzymać przepływ informacji w kręgach w Kanadzie i z Kanady do Chicago, rodzi się pomysł wydawania gazetki ruchu rodzin z bieżącymi informacjami o DK. Danusia i Jurek Dechnik podejmują się redagowania gazetki „Wspólnota”. Pierwszy numer ukazuje się w połowie 1995 roku . Przez kolejne dwa lata ukazuje się w sumie 6 numerów.

D. J. Dechnik:
Bardzo dużo pracy wkładaliśmy w ten ruch na początku, najwięcej Negowie, szczególnie w budowę nowych kręgów. Jeździli do księży i mówili na parafiach o Domowym Kościele. Było dużo rekolekcji, dużo wyjazdów, nie tylko w Kanadzie, wyjeżdżaliśmy też do Stanów. Po rekolekcjach w Chicago zrodził się pomysł robienia gazetki. Były tam bieżące informacje, zdjęcia, świadectwa. My po prostu poczuliśmy że mamy to robić.

W 1996 r. Negowie wraz z księdzem Barczem ponownie prezentują Ruch DK na konferencji księży z Północnej Ameryki. W tym samym roku Basia Nega w czasie pobytu w Polsce w Centrali Ruchu DK w Krościenku otrzymuje zapaloną świecę jako znak jedności i przynależności do wspólnoty Ruchu DK w Polsce. Zostaje też poświęcona Ikona Świętej Rodziny, która po przywiezieniu do Kanady wędruje wśród rodzin Ruchu w Kanadzie i USA. W tym czasie pracuje już 16 kręgów, skupiających 85 rodzin w tym 153 dzieci. Kręgi pracują w parafiach: Scarborough, Toronto, Mississauga, Kitchener, London, Chatham, Windsor oraz w Chicago (USA).

20 maja 1996 r. na spotkaniu animatorów w Chatham utworzono nową strukturę Ruchu DK, dokonano podziału na rejony oraz wybrano pary rejonowe:

REJON    PARA REJONOWA
Windsor, Chatham, London, Sarnia    Urszula i Marek Król
Kitchener, Guelph, Cambridge, Brantford, Woodstock    Ewa i Jurek Kubiccy
Mississauga, Hamilton, St. Catherines, Oakville    Ania i Tomek Rutkowscy
Toronto, Scarborough, Oshawa    Małgorzata i Tomek
Olszewscy
Chicago-USA    Beata i Jacek Migus

Parą centralną pozostają Barbara i Kazimierz Nega, a moderatorem ks. Adam Barcz.

B. K. Nega:
Z naszych głębokich przeżyć we wspólnocie bardzo mocno cenimy otwartą, pełną poświęcenia postawę księdza Adama Barcza, który nieraz do samego rana opracowywał z nami rekolekcje i bez narzekania jechał do swojej parafii, aby służyć parafianom.
Również nasz pierwszy kontakt z Polską, oficjalny list był wielkim przeżyciem. Poczucie przynależności do Macierzy było fundamentem w budowaniu przyszłej wspólnoty na ziemi kanadyjskiej, z pełnym zaakceptowaniem charyzmatu, form pracy, wizji ks. Blachnickiego i siostry Jadwigi. Bogu jesteśmy wdzięczni za każdą rodzinę spotkaną w czasie kręgów, rekolekcji i tych którzy są lub kiedyś byli w Ruchu. Dar spotkania drugiego człowieka, dzielenie się życiem, zobowiązaniami, pogłębianie życia duchowego stawał się drogą do wzrostu indywidualnego, małżeńskiego, rodzinnego i wspólnotowego, drogą, która ukierunkowała nasze małżeńskie życie. Charyzmat Domowego Kościoła to największy z darów, które otrzymało nasze małżeństwo, nasza rodzina.

W czerwcu 1996 r. otrzymujemy z Watykanu list z apostolskim błogosławieństwem od Ojca Świętego dla wspólnoty DK w Kitchener oraz list z błogosławieństwem dla Domowego Kościoła w Kanadzie od przełożonego generalnego Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej, ks. Tadeusza Winnickiego.

Z jesieni 1996 r. pozostała dla DK w Kanadzie wspaniała pamiątka w postaci kolejnej kopii obrazu Świętej Rodziny, tym razem namalowanej przez Konrada Szymańskiego, którego rodzice są w kręgach rodzin. Obraz ten, zawieziony najpierw do Paryża na Światowe Dni Młodzieży, powrócił i pozostał na stałe w Kanadzie. Przekazywany jest on oficjalnie kolejnym parom krajowym i jest obecny na dniach wspólnoty, spotkaniach kręgu centralnego i wszystkich ważnych uroczystościach DK.

W czerwcu 1997 r. w Camp de l’Amitie w Quebec, z inicjatywy Marii i Stanisława Bielców, którzy przeprowadzili się z Windsor do Ottawy, zostają zorganizowane pierwsze rekolekcje ewangelizacyjne dla rodzin z Ottawy. Prowadzi je ks. Adam Barcz, a organizacją rekolekcji zajmują się Gosia Olszewska i Basia Nega w porozumieniu z ks. Januszem Błażejakiem. W październiku tego samego roku organizowane są tam kolejne rekolekcje ewangelizacyjne, po których powstaje pierwszy krąg w Ottawie.

W 1997 r. Gosia Olszewska, Basia Nega i Pat Verhelle z ruchu Equipes Notre Dame prezentują Ruch Domowego Kościoła w archidiecezji Toronto w obecności kanclerza do spraw rodzin, Reverend John Murphy. Wtedy Domowy Kościół, nazwany tam „Domestic Church – Teams of Our Lady” otrzymuje „Letter of Recognition”.

W 1997 r., po wyjeździe ks. Adama Barcza z Chatham do Calgary, na rok Moderatorem DK w Kanadzie zostaje ks. Andrzej Galant Tchr. W tym czasie rozpoczynają się przygotowania do nadchodzącego Jubileuszu 2000 roku. Powstaje pomysł peregrynacji Ikony Świętej Rodziny, poświęconej w 1996 r. w Krościenku). Z pomocą ks. Andrzeja Galanta w Święto Zwiastowania Pańskiego, w 1997 r. w Scarborough rozpoczyna się peregrynacja Ikony przez rodziny w poszczególnych rejonach, która trwa do dnia dzisiejszego.

W marcu 1998 r. nową parą centralną zostają wybrani Anna i Tomek Rutkowscy, zaś nowym moderatorem Ruchu zostaje ks. Edwin Łapiński CR.